Afscheid

Mijn laatste dag in het ziekenhuis is voorbij. Na het bekende ochtendrapport om 7.30 uur onder de klok en het viste lopen op de afdeling hobbel ik naar de poli voor mijn laatste spreekuurtje van het jaar.

Heel voorzichtig waren we er gisteravond al een beetje mee begonnen: met afscheid nemen. Mijn echtgenote was jarig dus de slingers hingen op de veranda en “de medische staf” kwam langs voor nasi met saté, bakabana, Parbo en ‘lang-zal-ze-leven’. En ook al een beetje afscheid nemen van de radioloog die hedenochtend al naar huis is afgereisd.

Maar vandaag is het echt afscheid nemen voor mij.

Op de poli zie ik een patiënt die zich gisteren had gemeld met hoofdpijn. Hij kan het verhaal goed, vertellen, pijn boven het linkeroog en aan de zijkant van zijn neus links. Hij was naar ‘de stad’ geweest en door de neuroloog gezien die hem had geadviseerd om de KNO-arts te bezoeken, omdat een voorhoofdsholteontsteking wel tot de mogelijkheden behoorde. Na KNO-onderzoek gedaan te hebben lijkt mij een CT-scan (want het apparaat doet het nog steeds) een goed idee. En aangezien er geen contrast gekocht hoeft te worden door de familie, er geen ellelange procedure van administratieve rompslomp door de zorgverzekeraar hoeft plaatst te vinden, er CITO op mijn aanvraag staat en ik gisteren bij het gezellig samenzijn de radioloog even op de patiënt gewezen had , is hij nu reeds terug met het resultaat van de CT-scan. En het laat zien wat ik verwachtte: alle bijholten aan de linkerzijde vol met troep. Mijn eerste vraag: “ben je nuchter”? Hij kijkt me stomverbaasd aan. Ik realiseer meteen mijn stupiditeit; in een land waar alcoholverslaving best wel een issue is. Na uitleg liggen we samen krom van het lachen, maar nee hij heeft gegeten; ik kan hem niet meer opereren. Ik maak een brief voor de KNO-arts in de stad, want hij zal geopereerd moeten worden en een recept met medicijnen ter overbrugging. Lastig is dan weer wel dat de CT scan niet op een schijfje gezet kan worden , omdat dat apparaat nu weer wel kapot is. Met mijn telefoon maak ik een filmpje van de CT-plaatjes en app het naar mijn collega in Paramaribo.   

En dan 

Afscheid nemen van

Deze patiënt. Ik had hem heel graag zelf geopereerd. Ik zeg hem “was drie weken eerder gekomen dan was het gelukt”. Hij kan er wel weer om lachen, blij dat de oorzaak boven water is.

Mijn doktersassistente. Zij is – ook hier – het bewijs dat een doktersassistente op de kamer de meest doelmatige arbeidsverhouding oplevert die denkbaar is. Ze heeft me weer door alle papierwinkel heen geholpen, de patiënten binnen geroepen, vertaalt waar nodig, zaken voor me onthouden, mij van koffie voorzien en …. we hebben vooral heel veel pret gehad.

De OK. Door hun inzet heb ik dit jaar met heel veel plezier 23 ok’s kunnen doen. Er waren Ok’s bij die zij hier nog niet eerder hadden gezien of gedaan. Voor hen nieuw en voor mij in een andere setting met andere, soms niet altijd 100% functionerende instrumenten ook een uitdaging. Tweemaal per week een ochtend OK, ik droom ervan in Nederland. Het mooiste compliment kwam van een van de anesthesiemedewerkers: “Dok, kom je volgend jaar weer gezellig gein trappen hier?”. Nou, heel graag    

De chirurg die gisteravond niet bij het ‘afscheidsetentje’ kon zijn. Hij heeft als van origine Nickeriaan een hele speciale band met dit ziekenhuis. Ik heb veel bewondering voor hem hoe hij probeert met zijn drive en de connecties die hij heeft om de toko hier gaande te houden.  We spreken af om in Nederland samen met een wederzijdse Surinaamse vriend de koppen weer eens bijeen te steken.

De mannenafdeling.

In het bijzonder zuster B, het subhoofd van de mannenafdeling. Toen ik haar 4 weken geleden weer zag, bedankte ze me voor de neusspray die ik haar had gestuurd vanuit Nederland. Ze zou een garantiebrief (verwijzing van de huisarts) halen en op de poli langskomen. Is toch helemaal niet nodig, kom gewoon even langs maar zo werkt dat niet. “Dok, wanneer kom je terug? “ Als ik niet onder de zoden lig, volgend jaar”, waarop zuster B met een glimlach zegt: “Nee hoor, God doet de deur zeker niet voor u open, hoe hard je ook klopt”. Tot volgend jaar dan maar.

De kinderafdeling. KNO is een kinder-vak, besef je hier maar weer. Geen van mijn collega’s van de ‘medische staf’ anders dan de kinderartsen komt op de kinderafdeling, maar ik ben er de afgelopen weken veel geweest. En de dames doen er fantastisch werk en ik kan ze dan ook niets kwalijk nemen als ze om 5.45 uur bellen om te vragen of de OK van het kindje dat als eerste op het OK programma staat en 38 graden temp heeft wel door mag gaan. Ik slaap hier toch al niet geweldig en de zorg voor de kinderen is met alle beperkte middelen fantastisch. Het zijn schatten.

Het secretariaat. De medische secretaresse regelt ,op afstand en hier,alles voor ons Nederlandse medisch specialisten. Alles tot in de puntjes geregeld. Niets is te veel.

De balie in het bijzonder zuster E.  Onnavolgbaar hoe zij mij streng maar rechtvaardig met engelengeduld weer wees op het feit dat ik een code vergeten was, of ergens nog een paraaf moest zetten of een attest brief verkeerd had ingevuld. Ik denk dat haar devies is “als ze hier bureaucratie willen, dan kunnen ze het krijgen en dan zet ik daar mijn tanden in". Maar altijd lachen.

De SEH  en in het bijzonder de semiarts. Deze nederlandse coassistent is in het laatste jaar van haar opleiding en vier maanden op de SEH alhier, waar ze werk doet als SEH-arts maar nog lekker zonder eindverantwoordelijke te hoeven zijn. We hebben menig patiënt samen gezien, ze heeft mee geopereerd, de hechtingen verwijderd bij een patiënt die ze zelf gehecht had en geholpen met het oplossen van diagnostische klusjes. Dus hebben we samen een KPB (klinische praktijk beoordeling?) ingevuld! Toch nog een stukje Nederlandse medische opleiding in Suriname.

De bakker. Na het werk altijd even naar de bakker fietsen om verse broodjes te halen. Een begrip in Nickerie. Ik hoef het aantal niet te noemen, het zakje staat al klaar. De medewerkster van de bakkerij kijkt me raar aan als ik, nu mijn vrouw er ook is, de dubbele hoeveelheid bestel. Na uitleg schiet ze in de lach en de volgende dag staat het nieuwe quotum klaar.

Het zwembad.

Hier heb ik de afgelopen 4 weken elke dag zonder of tussen school zwemmende kinders mijn baantjes getrokken of samen met een collega de toestand in het ziekenhuis besproken.

Het huis.

Ik hoop oprecht hier volgend jaar weer terug te komen.