reuk en tante Jans

COVID is in Suriname uiteraard ook een groot probleem maar het lijkt toch dat het veel meer rond Paramaribo speelt. In het ziekenhuis alhier liggen er zeker COVID-patenten maar er worden er niet veel opgenomen, of ze worden niet gemeld op het ochtendrapport. Nickerie heeft een MCU met twee bedden die gelukkig ook niet voortdurend allebei bezet zijn. Maar de mensen zijn er wel mee bezig. Iedereen draagt braaf het mondkapje en wat opvalt is dat bij alle winkels en restaurantjes er dikke plastic afscheidingen hangen. In, met name de Chinese winkels ( had China niet een geschiedenis met COVID ?) zit iemand die de temperatuur meet en niet meer dan 10 personen toelaat .De avondklok wordt echter wel overtreden maar weinig mensen die zich daar zorgen over maken. ‘Vermijd drukke plekken, samen tegen corona’’ is hier geen loze opmerking: welke drukte?  Nadat we op bezoek zijn geweest bij een kennis van een vriendin van onze dochter die ons uitermate hartelijk verwelkomde met drank en gebakken broodvrucht, fietsen ook wij met een portie Nasi Rames, van restaurant Boeroe (afhalen ook na 18.00 uur) ruim in overtreding naar huis. Ik heb overigens altijd nog een uitvlucht, het pasje van het ziekenhuis. Ik ben nog geen een keer opgeroepen , maar toch makkelijk met de avondklok.  

Dat COVID als eerst symptoom reuk en smaakstoornissen kan geven weten de polidames zeker en het gesprek komt vervolgens op reuk en de oorzaken van reukverlies. Dit naar aanleiding van een reuktestje die ik in de kast van de poli had zien staan. Toen ik opgeleid werd in de VU hadden we op de poli ook een reuktest. Als je die wilde gebruiken bij een patiënt moest je de sleutel bij de hoofdzuster B. halen, die dan verveeld kijkend, haar sigaret uitmaakte, maar met haar witte jurk en vleeskleurige stockings met je mee schuifelde om ergens achter in de afgesloten kast een mahonie doosje te pakken met magische flesjes. De flesjes bevatte geuren die door de patiënt benoemd moesten worden zodat we een idee konden krijgen van de reuk. Nadeel ervan was dat er geuren bij waren die ook ik moeilijk kon benoemen. Tja wat ruikt ik nu, dit ruikt naar de tafel in de achterkamer van mijn tante Jans, en dan bleek het inderdaad teak te zijn, hetgeen uiteraard in de boenwas zat die mijn oudtante op het tafelblad smeerde.  Een andere geur in de set was kamfer. Ik had er destijds nog nooit van gehoord laat staan dat ik het zou herkennen en dan ook kunnen benoemen. Gelukkig kunnen we reuk tegenwoordig veel beter in een getal uitdrukken met de moderne reuktesten, die herkenbare, dagelijks te gebruiken, geuren bevatten. Reuk is hot , en sinds COVID hotter dan ooit. Hoe fantastisch is het dan ook om hier in de kast van de poli een setje flesjes te ontdekken die een van mijn voorgangers die duidelijk geïnteresseerd was in reuk heeft meegenomen.

Voor mij een feest der herkenning, de kamfer en de teak en zowaar de ammoniak ‘doet het ook nog’. Hedenochtend zag ik een patiënt met veel poliepen in zijn neus. Zal ik hem testen? Als hij ook een tante Jans heeft gehad dan is er tenminste een goed, maar een grotere betrouwbaarheid zal waarschijnlijk niet uit de test te halen zijn. Volgende week maar opereren zonder CT scan want er is momenteel geen radioloog en geen reuktest.