studie dag

Het is vandaag Eid-ul-Adha, het Offerfeest of het Groote feest. Het wordt gevierd ter nagedachtenis van de profeet Ibrahim, die bereid was zijn zoon te offeren voor God. Het is een islamitisch feest wat over de gehele wereld wordt gevierd en aangezien 14 % van de Surinamers het Islamitische geloof aanhangt betekent dat hier een vrije dag. Alles is dicht en de overheid heeft naast de nog steeds geldende avondklok van 18.00 tot 6.00 ook voor deze dag een lockdown afgekondigd. Deze maatregel was voor de zondag ongedaan gemaakt, maar onze terminologie “Zon en feestdagen” is hier blijkbaar niet gebruikelijk of wordt anders geintepreteerd.

Een en ander betekent dat het ziekenhuis wat betreft poli en reguliere OK ook dicht is; alle specialisten zijn aan hun huis gekluisterd en moeten zich maar zien te vermaken. Wel gaan de ‘clinici’ even visite lopen op de afdeling. Ik heb een patiënt met een abces in de keel op de afdeling liggen; gisteren op de OK, omdat antibiotica via het infuus hem in het algemeen wel deed opknappen maar de zwelling niet liet slinken de rechter amandel maar verwijderd en ingestuurd voor onderzoek. Dat geeft wel even een logistiek probleem: volgende week mag ik me - in quarantaine - weer met de zieke Nederlandse medemens gaan bemoeien en aangezien er pas in september een KNO-arts in Nickerie komt , reist de vraag wie er naar de uitslag kijkt en indien noodzakelijk de vervolgbehandeling op zich neemt . De patiënt is alweer helemaal opgeknapt; opmerkelijk want ik heb hem toch aardig te grazen gehad en de pijn na een tonsillectomie is toch aanzienlijk, althans in Nederland. Hier gaat men er waarschijnlijk toch anders mee om. Vorige week een meisje van 16 een tonsillectomie aangedaan en de volgende dag zat zij aan brood zonder korsten. Ze wilde dolgraag naar huis en toen ik vroeg of ze pijn had zei ze: “gaat wel maar ik wil weer zo graag naar school”. Na een tonsillectomie heb ik in Nederland dit nog niet eerder gehoord als reden om naar huis te willen. Ik bespreek het logistieke probleem met de patiënt en we komen tot de oplossing; hij gaat over 2 weken naar Paramaribo naar mijn collega die hem verder zal behandelen op basis van de uitslag. Ik hoop van harte dat de uitslag goed is. Nog even bij de zusters in de zusterpost gehangen; er wordt altijd gelachen en een ieder lijkt altijd vrolijk te zijn. Iedereen zegt ook gedag, op straat in het ziekenhuis, overal. Misschien lachen de Surinamers hun verdriet en ellende ook wel weg, maar het maakt het er wel vrolijker op.

Na de viste even naar ons favoriete restaurant Boeroe gefietst.

Voor hen geldt de feestdag en lockdown blijkbaar niet, want ik kan er gewoon Chap Soy en Nasi Rames bestellen voor vanavond, als alle specialisten in het KNO-huis komen eten. Iedereen zijn natje meenemen, zorgt de KNO voor het droogje. De rest van de dag een studiedag; vaarbewijs moet toch echt een keer gehaald worden en in november start de opleiding luchtvaartgeneeskunde. Kortom de boeken in. Maar er is meer te bestuderen: allereerst Lelijkerd. Vanaf begin af aan leggen we regelmatig een banaantje op de balkonrand waar diverse vogels op afkomen, waaronder de Kiskadie, een pracht vogel met een gele borst.

lelijkerd 

Onze trouwe vriend die de banaan snel wist te vinden en indien er geen banaan ligt dat met luid geschreeuw laat weten mist de nodige veren van zijn andere mooie gele buik tooi wat hem de naam Lelijkerd heeft opgeleverd. ‘s-Middags meldt de chirurg die ook maar thuis zit te wachten op de acute buik of andere ellende dat er een soort van hagedis rond hobbelt. Een pracht exemplaar zeker 50 cm lang: wat het precies is laat zich nog raden; mogelijk een gebandeerde reuzenteju.

Een fotootje in de appgroep van de specialisten en ieder heeft weer een studiemomentje. We komen de dag wel door.