weekend perikelen

Het is weekend. Uitslapen … nee, want de biologische wekker wekt ons op de gebruikelijke tijd. Zaterdag op het balkon ontbijten en daarna even visite lopen in het ziekenhuis. Er ligt 1 patiënt voor de KNO opgenomen. Een man die op de poli werd gezien met een loopoor aan beide zijden. Kweek werd afgenomen - opgestuurd naar Paramaribo dus de uitslag zal er volgende week wel zijn of anders volgende week als ik al weer in Nederland ben  - en oordruppels uit eigen voorraad werden aan de patiënt mee gegeven. Echter de volgende dag wordt hij door de huisarts met spoed ingestuurd, met hoofdpijn en een CRP  van > 300 (voor de niet medici: verhoogde ontstekingswaarde). Blij dat de huisarts het heeft laten bepalen, want in het ziekenhuis kan het momenteel niet, omdat er geen reagens is voor CRP en leukocyten meting. Er is momenteel ook maar reagens ten behoeve Hb bepaling voor … 9 patiënten. Wij moeten bepalen bij welke patiënten het nodig is om te bepalen en bij wie niet .Lastige keuzes. De huisartsen laten de bepalingen bij een particulier lab doen , die wel de mogelijkheden hebben. Het klinisch beeld is genoeg reden om de patiënt op te nemen voor intraveneuze antibiotica, CT-scan te maken (zonder contrast want dat moet de patiënt zelf kopen bij de apotheek) en het plaatsen van een trommelvliesbuisje beiderzijds. Deze toch wel routine ingreep is hier wel een dingetje merk ik.  In eerste instantie omdat de microscoop nu ook weer niet de kwaliteit heeft als zijn Nederlandse collega. Optieken zijn wat wazig maar met name de stabilisatie gewichten vragen de nodige inspanning van de OK medewerker om een en ander ingesteld te krijgen. Maar ten tweede heb ik niet de mogelijkheid zoals in Delft deze handeling onder lokale verdoving te doen dus moet het onder algehele narcose en merk ik dat het plaatsen van een trommelvliesbuisje waarschijnlijk hier niet veel wordt uitgevoerd, want al het aanwezige OK personeel (de chirurg is al klaar) komt kijken. OK vol. Iedereen wil door de microscoop kijken. Uiteindelijk lukt het om de buisjes te plaatsen.  

Elke dag is er markt, dus ook op zaterdag. Heel veel fruit en groente, maar met name ook vis. Vers gevangen uit de Nickerie rivier; meerval, garnalen en krabbetjes in mooie paarse kleur.

Middags op het fietsje naar Zeedijk Lounge Cafe, lekker genieten van een fruit cocktailtje en het zwembad.

Op de fiets terug en ‘s- avonds filmpje kijken op de IPad.   

Zondag, de dag des heren, op het fietsje naar de Vredeskerk.

Het is de kerk van de evangelische broedergemeente, een van oudsher groot protestants kerkgenootschap in Suriname. De kerk is een prachtig houten gebouw, goed onderhouden en netjes in de witte lakDe ouderling vraagt of er gasten zijn en of zij zich even willen voorstellen. Als enige blanken valt er uiteraard weinig te “duiken”. Na het voorstelrondje worden we van harte welkom geheten. De gezangen zijn met hele noten, begeleid op gitaar i.p.v. orgel en de dominee maakt niet veel van de preek, maar na 1,5 uur krijgen wij bij de uitgang vele handen te schudden en de bloemen, uitgedeeld door de ouderling van dienst.

Terug thuis wacht ons nog een heet sportmiddagje; tijdens de Grand Prix van Monaco valt alle stroom in het huis uit.  Sh… net op dit moment! Aardlekschakelaars nakijken: doen het allemaal, buren gevraagd: zij hebben wel stroom. Dan maar het ziekenhuis bellen. Na enige mislukte pogingen krijg ik notabene zuster Elsje, hoofdzuster van de mannenafdeling aan de lijn. Is zij dan ook van de technische dienst? Dat dan weer niet, maar ze regelt wel iemand. Gaat wel even duren, zegt ze. Onze schietgebedjes worden op onverklaarbare reden verhoord, want vijf minuten later is er opeens weer stroom. Helaas is de elektricien al onderweg en staat iets later voor de deur; hij begrijpt het, maar komt morgen toch even kijken wat er mis is in verband met de veiligheid.

Gelukkig is er weer stroom om ADO te kijken. Het wordt de domper van de middag; verliezen met strafschoppen en volgend jaar geen Eredivisie