een wereld van verschil

We zijn er weer en het is een wereld van verschil

Na een klein jaar zitten we heerlijk op het balkon na een goede nachtrust te genieten van onze eerste dag in Nickerie. Goede nachtrust was welkom na een lange reisdag.

De reisdag startte om 5.00 uur Haagse tijd. Fleur is zo lief om haar verdiende nachtrust vroeg tot een einde te brengen om ons naar Schiphol te brengen. Met de recente ervaringen hoe onze nationale luchthaven met reizigersstromen kan omgaan, lijkt het wel verstandig om er vroeg te zijn. Vorig jaar was het ook een forse wachtrij voor de balies van de KLM naar Paramaribo. De balies gaan om 6.00 uur open en zo staan we 5.40 uur in de rij, maar om 6.00 uur wordt verschil met vorig jaar duidelijk. Geen Covid meer, geen ellelange formaliteiten bij inchecken en gezeur met koffers, naar boven,rap door de security en om 6.30 zitten we achter een lekker bakkie Starbucks te wachten op de dingen die komen gaan.

Om 8.15 boarden en om 9.00 zet de 777 aan voor 9 uur vliegen naar Paramaribo.

Twee filmpjes, 2 maaltijden en de nodige kortdurende tukjes verder landen we precies op tijd op J.A. Pengel International Airport en dan valt het tweede verschil op: het regent!

  In mijn beleving is Suriname altijd zonnig met af en toe een buitje, maar zoals later de chauffeur vertelt regent het al de hele dagen en heeft het de afgelopen dagen dat ook gedaan. Heel verschil met Nederland waar de boeren voor deze weervariant een moord zouden doen. En dan blijkt nog een verschil. Vorig jaar mochten wij, als medische crew (😊) als eerste het vliegtuig verlaten om direct langs de immigratie te mogen. Vervolgens stonden we toen bijna een uur te wachten op onze koffers. Hoe anders is het nu, wat nou Covid , wat nou medische crew:  de 777 spuugt een kleine 400 passagiers uit die vervolgens rustig in een rij staan te wachten voor de loketten van de immigratie. Na drie kwartier staan we aan de bagageband en dan blijkt het voordeel: de koffers staan al netjes naast de band. Hoe je het ook doet: “elk nadeel heb zijn voordeel” zei een beroemd Nederlands filosoof

De chauffeur van het MMC staat ons al op te wachten en vol goede moed starten we de rit door de regen richting Nickerie. Het landschap is nog net zo mooi, sommige huizen nog net zo fraai dan wel vervallen, er lijken veel meer Bruynzeel huizen te staan, maar dat is natuurlijk schijn als je er meer op let maar er is wel een verschil met vorig jaar: de weg van het district Coronie naar Nickerie is voor zeker 80% opnieuw geasfalteerd. Af en toe zijn er nog stukken die herinneren aan tijde van weleer; diepe kuilen met dito plassen, maar de ambulance die we onderweg tegenkomen die naar we nu weten een trauma patiënt van Nickerie naar Paramaribo brengt zal een stuk comfortabeler rijden; de patiënt zal het verschil wel niet merken: ellende blijft het om 4,5 uur onderweg te zijn.

Na de sleutel gehaald te hebben bij het ziekenhuis worden we om 18.30 uur plaatselijk tijd bij het KNO-huis afgeleverd. Bagage neergezet, even een snelle blik door het huis en dan op het fietsje naar de bank om even een beetje geld uit de flappentap te halen en bij toko Boeroe langs voor een vegetarische Nasi en een Nasi Rames. “Vijf minuten, dok “ en ik heb niets wit aan 😊 Het smaakt allemaal prima, op ons balkon met een glaasje Parbo, Surinaams bier

Om 22.30 uur sluiten de luiken (3.30 uur Nederlandse tijd: bijna een etmaal in touw !)

De gele kiskadie-vrienden

wekken ons; geen ramp, kan slechter. Het weer lijkt beter, de zon laat zich weer zien. Even naar de Chinese supermarkt om ontbijt en de eerste nodige inkopen te doen. Bij terugkomen komt de radioloog en zijn echtgenoot kennismaken en al snel volgt de chirurg met vrouw en kinderen. Het balkon zit alweer gezellig vol en de koffie heeft aftrek.

We gaan weer een gezellig tijd tegemoet in Nickerie en dat is geen verschil met vorig jaar!