EUTHANASIE 2

Als het kan een uurtje later uit bed komen , snel met kind 1 naar sportclub rijden , wedstrijdje kijken , snel een boodschapje doen , vervolgens wedstrijdje van kind 2,3 of 4 of alle drie kijken , de weekboodschappen doen voor zover die nog niet gedaan zijn , snel eten en ’s-avonds als er geen andere activiteit is , hangen op de bank en moe naar bed. Zie hier de gemiddelde zaterdag in Den Haag , maar zeker niet in Les Cayes in Haiti. Daar waar de gemiddelde werkdag in het ziekenhuis in principe ook niet al te lang is , valt er in het weekend echt HELEMAAL niets te beleven in het Institut. De Cubanen ( er werken er hier 5 ) en de Haitianen hebben er helemaal geen probleem mee om de gehele dag helemaal niets te doen ; een beetje voor de TV hangen ( met 1 kanaal voetbal), een beetje dutten en een beetje op je mobiel tikken. En je op deze manier van maaltijd tot maaltijd slepen. Op naar de volgende vrije dag ( zondag) ; komen ze ook wel door. Mocht iemand hier de diagnose ADHD gesteld krijgen , dan is het hier een hel  op aarde . Kan ik dat ook, niets doen ? Een ieder die mij een beetje kent weet dat dit maar beperkt mogelijk is , dus er moet wat verzonnen worden . In voorgaande jaren kon men naar het strand ( Gelly Beach, Port Salut) maar dat is allemaal verwoest of wel door Matthew of wel door de regen en een wandelingetje door de stad is te gevaarlijk. Dat wordt een lang weekend . Voor zaterdag wordt een oplossing geboden .

Het Institut is eigendom van de Strafford Foundation , een Canadese organisatie met vele projecten in de gezondheidszorg zowel in Canada maar ook in Jamaica en hier. De afgelopen dagen was Mike, de CEO van de Foundation  op werkbezoek hetgeen een hoop leven in de brouwerij bracht , een gedreven gezellige Canadees. Mike zou op zaterdag doorvliegen  naar Jamaica voor een werkbezoek  aldaar. Hij werd door Roger een van de chauffeurs naar het vliegveld van Port au Prince gebracht. We besluiten een rit van 3,5 uur heen en 3,5 uur terug te trotseren om Mike fatsoenlijk uit te zwaaien… maar nog belangrijker : het is ook een goede dagbesteding ! Een uitgelezen kans om te zien hoe het land de regenbui van de afgelopen dagen heeft doorstaan. Op verschillende plekken  hebben flinke modderstromen huisgehouden en op de weg forse natuurlijke barricades opgeworpen . Haitianen zijn dit aan het opruimen en vragen aan Roger een bijdrage. Hij geeft ze wat geld en moedigt ze aan om eerst het stuk boomstam op te ruimen , alvorens aan de rest te beginnen . Met Haitiaans Creools gemopper/mompel wordt de stronk aan de kant gelegd waarna we verder kunnen. Als ik achterom kijk zie ik dat de jongens de boomstronk weer dusdanig positioneren dat de barricade weer compleet is ! Bij Miragoane is de brug over de rivier uiteraard niet in twee weken gemaakt ( waarschijnlijk nog  in geen twee jaar) dus het beste wat men kan doen is met bulldozers de rivier doorwaadbaar  maken. Roger lukt het prima, met horten en stoten, de auto door de stroom naar de overkant te krijgen. Menig auto moet echter door een leger Haitianen worden geholpen .  Het blijft een hele onderneming. Regelmatig passeren we met grote moeite de dorpjes aan de weg ,omdat het zaterdag is en dus markt. Het lijkt wel  de middeleeuwen waar dorpen ontstonden bij kruisingen van wegen waar dan handel te drijven valt . Alles zit op of direct naast de weg , een gekrioel en gekakel van mensen . We bereiken uiteindelijk Port au Prince alwaar ook markt aan de gang is . Nu ben ik niet snel ergens vies van maar dit slaat alles . Overal troep en vuilnis en vlak ernaast opgestapeld fruit en stapels en stapels met kleding ! Onbeschrijfelijk . Nadat we Mike hebben afgezet op het vliegveld rijdt Roger de stad in. Hij lijkt elk straatje te kennen. Overal kleine “winkeltjes”en magazijntjes en dan op eens stopt hij bij een enorme groothandel in bouwmaterialen om en aantal vlotters te halen. Tel Hornbach, Praxis en Gamma bij elkaar op en het is er nog niets bij. Allemaal dure auto’s op de parkeerplaats, en Security met karabijnen en dat is niet om vliegen weg te jagen. Dit is blijkbaar ander Haïti. Het contrast is enorm. Vlotters ingeladen en dan weer kris kras door Port au Prince om in een achteraf straatje een fles zuurstof voor de OK in te laden. Ik heb eigenlijk geen idee wie de leveranties van zuurstof in Delft doet , maar ik kan me niet voorstellen dat het facilitair bedrijf op de Korenmarkt een flesje gaat inladen. Maar men combineert efficiënt , “moeten we naar Port au Prince dan gaan we niet met lege handen en komen ook  niet met lege handen terug”  en goedkoper dan DHL. Vervolgens 3,5 uur terug richting Les Cayes. De markten zijn gestopt , alle barricades hebben hun geld opgebracht en zijn weg dus het lijkt soepeler te gaan . Plots staan we in de file. Stapvoets gaat het . Aan de linker kant van de weg ziet het letterlijk zwart van de mensen, maar ook aan de rechterkant enorm veel Haitianen. Ze staan allemaal te kijken naar een punt . Daar ligt (en we passeren op 30 cm afstand)  het levenloze lichaam van een man. Slachtoffer van wat ?? Verlost uit zijn lijden ?? Euthanasie ?? De rit is nog lang naar het Institut en we leggen hem zwijgend af.