we zijn gearriveerd in Nickerie

Zittend op de veranda, in een koel briesje genieten we van onze eerste dag in Nickerie

De reisdag hebben we overleefd, maar het was wel een dag met belevenissen. Weggebracht door de kinderen arriveren we om 10.00 uur op Schiphol. Digitaal inchecken thuis was absoluut geen probleem, echter na zeker een uur gewacht te hebben bij de instap balies (er gaan toch echt meer mensen naar Suriname, maar waarschijnlijk terug naar huis) blijkt er toch iets mis te zijn met de reservering/ticket/anderszins (3e stressmomentje? De klok tikt verder, halen we de vlucht?). Vriendelijke grondstewardess is zeer behulpzaam en ze heeft het na enig bellen voor elkaar. Snel naar de security, niet druk aldaar, even plassen en maar meteen doorlopen naar de gate. En daar wacht een verassing: vertraging van 2 uur! Wat nu stressmomentje. Zitten dan maar. Er is een clubje van een man/vrouw van 14 die als medische missie naar Suriname gaat, onder leiding van een collega IC-arts die in het RdGG gewerkt heeft. Gezellig even bijpraten en telefoonnummers uitgewisseld. Altijd handig aan de andere zijde van de oceaan. Gelukkig wordt de vertraging niet meer en nog snel even een telefoontje naar de secretaresse van de medisch directeur van het ziekenhuis (Mungra Medical Centre), om te melden dat de chauffeur die ons komt halen zich niet hoeft te haasten omdat we pas 2 uur later aankomen dan verwacht. De vlucht verloopt voorspoedig. Ik zie de ic-arts gezellig babbelen met de gezagvoerder wat ertoe leidt dat de medische missie na de landing als eerste van boord mag. Goed geregeld. Als gevolg van de COVID-19 pandemie in Suriname zijn de regels best streng, een voor een wordt met de passagiers de gezondheidsverklaring doorgenomen, alle papieren gecheckt, temperatuur gemeten (ergens voor het oor, zou het betrouwbaar zijn?) dikke stempels in paspoorten en dan richting de koffers. Stressmomentje 4, waar blijven de koffers ? Na drie kwartier zien we ze eindelijk op de band. De chauffeur van het MMC staat ons bij de uitgang op te wachten; we rijden samen met een chirurg en gynaecoloog. Eerste deel van de tocht gaat wel redelijk, de wegen zijn nog begaanbaar. Maar de laatste ca 80 km zijn er trajecten waar de weg enorm slecht is; diepe kuilen met water (af en toe regent het behoorlijk)en daardoor stapvoets rijden. Om 00.30 uur wordt de chauffeur ook wat moe en redden we ons vege lijf met een hard “hoooo”  waardoor we nog net niet in de berm belanden. Uiteindelijk bereiken we ongeschonden Nickerie. Sleutels halen bij het ziekenhuis alwaar ook voor een ieder een bakje rijst met kip klaar staat. De trek is er niet zo om 02.00 uur dus maar snel naar ons huis gebracht. Eten in de koelkast , leer voor morgen en dan maar snel te kooi.

 Het KNO-huis, ons onderkomen voor de komende 3 weken

Na een goed ietwat korte nachtrust, toch weer om 7.00 uur wakker. De biologische wekker is niet verzet! Ontbijten en dan naar de stad gelopen, geld wisselen in Surinaamse dollars, over de markt struinen,  inkopen in de supermarkt en lekker zitten op de veranda.

Van de COVID-19 merken we hier eigenlijk nog niet zoveel, anders dan de handelingen op het vliegveld en de avondklok , welke gisteravond uiteraard door de chauffeur is genegeerd ; zal wel een papier voor zijn. Iedereen lijkt zich wel aan de regels te houden; mensen dragen een mondkapje, overal staat handen desinfectie middel , bij de supermarkt wordt zelfs de temperatuur (hier ergens op zijkant van het hoofd ) opgenomen en wijzen mensen je vriendelijk op de instructies. Morgen is het zondag ; de lockdown schijnt eraf te zijn.