De Chinese Droom

Het was een lange reis, maar het is weer gelukt; ik zit op de veranda van het huis aan de Girjansinghstraat in Nickerie onder het genot van een kopje koffie te genieten van de Surinaamse warmte.

De wekker ging om 4.30 Nederlandse tijd. Vrouwlief was zo goed om mij in alle vroegte naar Schiphol te brengen. Dochter Lot laat zich ook nog even zien, zij vertrekt morgen voor 8 weken naar Costa Rica, dus omhelzen we elkaar als twee Globetrotters, de bekende one-liners elkaar toe fluisterend. “Wees voorzichtig, pas goed op je zelf, heel veel plezier “ en er is geen woord van gelogen.

Een tweede knuffel volgt op Schiphol. Ik zal me de eerste 3 weken moeten vermaken zonder de aanwezigheid van mijn geliefde wederhelft, dus volgt er een voor mijn doen toch wel emotie-vol afscheid. “Tot over 3 weken”. Ik kan me niet heugen dat wij zolang zonder elkaar zijn weggeweest.

Er staat al een redelijke rij bij de incheckbalie. Gelukkig niet zo lang als tijdens de Corona epidemie dus sta ik sneller dan verwacht voor de in blauwe robe geklede dame. Of ik mijn vaccinatiebewijs wil laten zien. Maar dat is toch uit de tijd, meid? Corona is over, nu niets meer dan een griepje. Met de aanschaf van mijn nieuwe telefoon enkele maanden geleden heb ik de corona check app verwijderd (gaan we toch niet meer gebruiken) maar na enig stuntelen heb ik hem gedownload en kan ik mijn antilichaam-klonter-bewijs tonen. Dan overvalt de dame mij met een tweede dodelijke vraag: of ik mijn Entry Fee voor Suriname heb voldaan. Mijn wat?  “U moet deze site maar bekijken dan kunt u alsnog betalen om Suriname binnen te mogen”. Goed om na de security bij een kopje dampend bruin vocht van Starbucks te gaan lezen. Site opgezocht en erachter gekomen dat dit de opvolger is van een toeristenvisum, lijkt niet te gelden voor mijn, tot juli 2023 geldige, werkvisum. Hoop ik.

Aan boord de 777 heb ik een, uiteraard tegen bijbetaling, zitplaats met extra beenruimte. Perfect. Ook dicht bij de pantry, zodat ik in gesprek kom met Jeffrey, een van de pursers. Aardige vent, gebruikelijke praatje, of ik op vakantie ga, waar ik naar toe ga in Suriname en dan komt uiteraard het gesprek op het MMC in Nickerie. Hij vindt het heel bijzonder en vraagt honderd uit. Halverwege de vlucht komt hij met een klein tasje, met een flesje wijn, een zakje borrelnootjes en een kaartje.

En dat vind ik dan wel weer bijzonder. Toch een soort persoonlijk tintje van onze nationale trots.

Met een filmpje kijken en een paar hoofdstukken in het boek “De Chinese Droom" waar de macht van de communistische partij en haar invloed in binnen en buitenland wordt beschreven, bereiken we Paramaribo. Jeffrey wenst me succes en ik hem. Hij vliegt morgen al weer terug. Wat een vak.

Dan wordt het 1,5 uur wachten in de rij voor de Surinaamse immigratiedienst. Ik hoop maar dat mijn gedachte over het werkvisum goed is, want de heren van de MP tonen weinig glimlachjes. Eindelijk sta ik voor het loket van de gezagsdrager, en geef ik hem mijn paspoort, open op de bladzijde van het visum. Er volgt 2 minuten absolute radiostilte van beide zijden en dan sta ik bij de bagageband. Appeltje-eitje. Koffertje snel gevonden en op zoek naar de chauffeur, die ook net gearriveerd is.

De rit naar Nickerie is met name LANG. Hoewel de weg goed is, en nu eigenlijk geen onverharde stukken meer kent - af en toe een paar diepe kuilen die de chauffeur weet te ontwijken– kom ik om 19.45 uur aan bij het KNO-huis. Er staat een fles water en er liggen bananen. Meer heb ik op dit tijdstip niet nodig: vocht en koolhydraten. Na een verfrissende douche en de kussensloop gepositioneerd te hebben lekker slapen.

De biologisch klok laat mij echter om half 3 wakker worden, maar ik weet het met wat woelen en omdraaien tot 7.15 plaatselijke tijd te rekken. En dan ? Geen koffie, geen brood, niets.

Maar de chinezen zijn mijn redders. “De Chinese Droom “ lezende heb een aardige indruk gekregen van het huidige China en niet een bepaalt positieve, maar nu ben ik wel blij met de openstelling Bin Hai Supermarket die om 08.00 uur zijn deuren ontgrendelt. Rugzakje mee en op het fietsje de eerste levensbehoeften, voor met name een ontbijtje en een kopje koffie, halen. Waar zouden we zijn zonder de chinezen?  Als het hierbij blijft vind ik het prima.

Na de koffie even naar de overkant gelopen, naar het radiologenhuis. Daar verzamelen zich op dat moment de gynaecoloog met zijn vrouw, de orthopeed met zijn vrouw en de cardioloog om afscheid te nemen van de vertrekkende radioloog en zijn eega. De eerste kennismaking leidt tot de uitnodiging om vanavond te komen eten bij de orthopeed. Djogo mee en zij zorgen voor de rest. Een goed begin van de komende weken