Uitdagingen

De wekker – lees de vogels – gaat weer vroeg af, dus snel uit de klamme lappen, douchen en genieten op het balkon met een ontbijtje van het vroege ochtendgloren. Om 7.00 uur is het nog lekker koel omdat het zonnetje nog niet op is.

Op het fietsje naar het ziekenhuis voor de overdracht. Ook hier nog alle rust en schoonheid.

Na de overdracht schiet de chirurg mij aan. Hij heeft een jongetje naar me gestuurd om te beoordelen, die regelmatig bloed opgeeft (braken of hoesten ; is niet duidelijk). Het mannetje is naar het zich laat aanzien uitgebreid in ‘de stad’ door de molen gehaald (scan’s, gastroscopie, bronchoscopie, KNO onderzoek) niets te vinden. De chirurg vraagt zich af of het geen angiofibroom kan zijn. Het KNO-coschap is voor hem vast lang geleden, maar dat heeft hij er toch wel van onthouden). Is ook wel iets waar ik aan denk, maar mij collega in Paramaribo zou dat absoluut gezien hebben. Maar prima, uitdaging om mijn hoofd er ook eens over te breken, hoewel ik betwijfel of ik nog iets zinnigs aan het verhaal kan toevoegen. De chirurg zal over drie dagen een afspraak laten maken op de poli.

’s-Middags belt de semi-arts. Er zit een jongetje op de SEH die een half bekertje bloed heeft overgegeven!!!!

Dat betekent het ijzer smeden als het heet is, dus met gezwinde spoed naar de SEH, scoop mee en kijken. Nergens een spoor bloed in het KNO gebied te vinden. Ik spreek met moeder af dat ze toch van de week maar naar de poli komt, met alle spullen die ze uit Paramaribo heeft; scans, verslagen, brieven.

Met een lekker kopje koffie van de doktersassistente – zonder benzine loopt de motor niet – komen de eerste patiënten binnen. Een hoogbejaarde heer meldt zich; hij is al vaker op de polikliniek geweest met een fors gehoorverlies beiderzijds. In de status zitten gehoortesten door de assistente gemaakt en een zeer fraai audiogram van een audicien in Paramaribo waar hij is geweest voor een hoortoestel aanpassing. Het wordt niet helemaal duidelijk of meneer nu wel of geen hoortoestel heeft; een ding is zeker: hij draagt het niet. Thans komt hij met het verhaal dat hij op zijn hoofd is gevallen, en zijn gehoor daardoor heel erg achteruit is gegaan. Inspectie van het oor levert niets op. Ahh, mooie uitdaging voor de assistente om de audiometer weer eens van stof te ontdoen. Voor mij ook wel een leer om te kijken of patiënt überhaupt minder hoort en of de kwaliteit van de audiometrie overeenkomt met die uit Paramaribo. De assistente gaat de uitdaging aan en brengt mij snel het audiogram en nee, patiënt heeft niets aan gehoor ingeboet en ja het audiogram komt wel goed overeen met het audiogram van Paramaribo. Jammer alleen dat er geen beengeleiding gemeten kan worden: kapot of onvoldoende ervaring om het te kunnen doen ?)

Een patiënt meldt zich met het verhaal dat er vocht uit zijn neus loopt bij voorover bukken. Hij heeft geen trauma gehad. Tijdens een COVID infectie was het probleem over, maar de laatste tijd loopt het weer. ‘De loopneus’ , echter is dat iets wat bij bejaarden voorkomt (“ik heb de hele dag een zakdoek nodig, dokter”) maar de patiënt is een stuk jonger dan ik dus voldoet absoluut niet aan bovenstaande patiëntengroep. Sterker nog, hij buigt naar voren en dan komt er een drup uit zijn linker neusgat. Ik vraag of hij even op de gang met een bakje voorover gebogen wil ‘uitlekken’. Na 10 minuten komt hij weer binnen met zeker 5 cc helder dun vocht. Zou wel eens hersenvocht kunnen zijn denk ik. Beta2 transferrine bepalen. Oeps maar dat is al een uitdaging om deze bepaling in Nederland te laten uitvoeren, laat staan in Suriname. Maar niet geschoten is altijd mis. En ik zou graag een CT-scan hebben, maar ook dat is een uitdaging. De machine in het ziekenhuis is al een tijdje buiten dienst; hij schijnt stuk te zijn en er is ook geen service contract. Maar de laatste dagen doen er berichten de ronde dat een en ander snel opgelost zal zijn. Ik loop even naar de röntgenafdeling en loop daar een Nederlandse monteur tegen het lijf die net de kast van de CT-scan aan het dichtschroeven is.

Hij doet het weer, verzekert hij. En nu het onderhoudscontract nog, want anders is garantie op reparaties van weinig waarde. Hij vertelt overigens dat de ziekenhuizen in Paramaribo vaak ook niet voorzien zijn onderhoudscontracten. Enfin, mijn patiënt kan onder de CT scan.

“He dok, ik ben in Nickerie, mag ik even langskomen?”. Een Whatsapp van een audicien uit Nederland. Zijn vrouw en hij komen oorspronkelijk uit Nickerie maar ze zijn er al velen jaren niet geweest. Nu zijn ze min of meer met spoed gekomen om een ziek familielid op te zoeken en bij te staan . Uitgebreid babbelend over Suriname en Nickerie in het bijzonder komt het ook op hoortoestellen en audiometrie. Hij vindt het wel een uitdaging om het kijken of hij de beengeleiding aan de praat kan krijgen, en om überhaupt de apparatuur eens te bekijken. Ook zal hij de doos met analoge hoortoestellen eens doorlopen. Misschien is uit alles winst te halen.

Vandaag mijn eerste echte helemaal gevulde OK-sessie. Ongekende luxe; ik heb hier twee dagen OK. Dat betekent uiteraard alleen in de ochtend, waarbij het woord ‘uitloop’ niet bestaat als je het maar niet te bond maakt. Maar goed, het is toch twee dagdelen iets waar ik in Nederland al jaren niet meer op mag rekenen. Eerste patiëntje die voor amandeltjes komt wordt echter door de anesthesist afgekeurd. Hij hoest wat, kan niet goed door zijn neus ademen, maar heeft geen koorts. Ik probeer de amice anesthesist nog te overtuigen dat een vergrote neusamandel een en ander kan verklaren, maar hij maakt zich met name zorgen om het hoesten. Ik berust, spreek de moeder even en vraag of ze wil wachten tot na het OK programma want dan kan ik nog rustig even met haar praten. Geen probleem. De andere twee Ok’s (amandeltjes en fisteltje voor het oor) gaan goed, waarbij het opvallend is hoe goed het OK personeel voorbereid is en meedenkt in oplossingen. En zeker omdat elke OK best wel een uitdaging is daar het toch anders is dan ‘thuis’ waar je al jaren dezelfde spullen kan krijgen waar je je senang bij voelt. De laatste patiënt is een dame waar de poliepen zelfs zonder skoopjes te zien zijn. Het eerder besproken stappenplan kan niet geheel uitgevoerd worden want we zijn in Nickerie en niet thuis. Het is een uitdaging om de patiënt van haar poliepen te verlossen, maar na een uurtje ploeteren heeft ze weer ruimte in de neus.

Nog even nababbelen met de chirurg op de OK in de ‘koffiekamer’ en dan nog even naar de kinderafdeling om te praten met de moeder van het kindje dat afgevallen is. Ze is erg begripvol, de kinderarts heeft al de nodige puffers voorgeschreven, ik doe er nog wat neusdruppels bij en dan gaan we maandag een nieuwe poging wagen. Voordat ik naar huis fiets, nog even langs de vrouwenafdeling. Daar ligt de patiënt alweer lekker wakker te wezen; ze kan niet door haar neus ademen, maar dat was ze wel gewend en komt nu door de tampons. Over twee dagen haal ik ze eruit. Zal wel opluchten.