WE ZIJN ER !!

10 oktober

We zijn er . Wel twee dagen later dan gepland maar dan toch. Vanaf Schiphol hadden we een voorspoedige reis naar Philadelphia , en na de nodige formaliteiten ( de autoriteiten dachten dat we in Amerika kwamen opereren J ) in een uurtje naar New York  gevlogen. Gebeld met een personenvervoer bedrijf die ons in no time naar het hotel reed om de hoek bij JFK Airport. Ingecheckt , hapje gegeten en vroeg te kooi want om 3.30 am ging de wekker. Op naar JFK voor het laatste stuk van de reis. De vlucht was niet geannuleerd , dus Port au Prince zouden we kunnen bereiken maar dan ? Zouden ze onze berichten waarop niet was geantwoord wel gehad hebben en zou er iemand van het Institut zijn?

Om 10 over  half 10 taxiet het vliegtuig naar de enige “slurf”die het vliegveld rijk is en aan het einde van de slurf staat Michael , een medewerker van het vliegveld ons stond op te wachten om ons vervolgens in een rap tempo langs alle autoriteiten met evenveel  formaliteiten te loodsen. En hij leverde ons af bij de chauffeur van het Institut die voor de deur stond. Vervolgens op weg naar Les Cayes. De chauffeur vertelt dat de weg geheel te berijden was , het geen zeker voor Port au Prince geldde. Ik heb de hectiek gezien van Palermo, Rome , Hanoi en Ho Chi Mihn stad , maar dit slaat echt alles. Wat een feest om te zien . Na een stop gemaakt te hebben om wat boodschappen in te laden , te tanken en Utline ( de apothekeres )op te halen – zij is een apothekers assistente in het Institut -  snel op weg . De weg is inderdaad goed begaanbaar , wel moeten we een rivier doorwaden waar normaal gesproken een brug is . Ik begon bijna te denken dat de schade allemaal wel mee viel (veel omgewaaide bomen , maar weinig kapotte daken ), maar toen we aankwamen in Les Cayes werd het duidelijk dat hier de orkaan recht overheen is gegaan. Veel , veel schade. Ook het Institut heeft schade met name aan de daken . Het welkom is er echter niet minder om.

Dinsdag 11/ 10

Om 7 uur ontbijt en dan naar de polikliniek . Ik sta perplex; de gehele wachtkamer zit vol met mensen en mijn collega KNO arts verblikt of verbloost niet. Er is geen bruikbare microscoop, de hoofdlamp valt bijna uit elkaar , de zuster spreekt Frans , maar eigenlijk geen Engels en dan krijg ik een aantal  lege statussen in mijn handen gedrukt en wordt ik verzocht aan de gang te gaan . 3 patiënten tegelijk in de spreekkamer ( hoezo privacy ? ) en met een ongelofelijke gelatenheid wachten zij op wat er gaat gebeuren. Eerst de microscoop maar bruikbaar maken . Van twee microscopen maken we er een ( de tweede wordt  van de OK gehaald ) , de hoofdlamp plakken we weer met tape en als audiometrie gebruiken we de stemvork . Vervolgens er achter zien te komen wat de patiënt voor klacht heeft , zo goed en zo kwaad als het gaat onderzoek doen en dan uit de lijst van medicatie iets kiezen en beslissen of we de patiënt moeten terug zien of niet . De Haitianen hebben niets maar het Institut ook niet . Ik overleef een en ander maar tussen door komt mijn collega ook even patiënten aan mij laten zien die ik moet opereren, en dat verschilt van het verwijderen van amandelen tot een patente met een zeer forse tumor in de neus , die haar oog inmiddels blind heeft gemaakt. Morgen staat de eerste OK op het programma. Na de poli gaan we dan maar naar de OK ; hebben we alle instrumenten voor morgen , doet alle apparatuur het allemaal en hoe is het gesteld met de OK tafel.

Agnes en ik draaien alle “netten” om op de Ok tafel en gaan ze opnieuw samenstellen . De zusters en mijn collega KNO arts kijken toe , en ik heb niet de indruk dat ze überhaupt begrijpen waar alle  instrumenten voor dienen. En dan ook nog … Coagulatie : met veel moeite aan de praat gekregen. Een zuigpot : ja moeten ze ergens vandaan halen , koud lichtbron : moet van de poli komen als ook de hoofdlamp ( moeten we eerst nog plakken )

In de namiddag de stad maar eens ingelopen . Het is onbeschrijfelijk wat we daar zien ; wat een armoede , mensen wonen in krotjes of zelfs op de vuilnisbelt. Er is overigens amper te spreken over en vuilnisbelt want overal ligt troep , tussen heel vel omgewaaide bomen , en kapotte huisjes . Het is imponerend maar wat mij betreft ook wel beangstigend

Helaas laat de moderne techniek mij ook in de steek . Er is (nog) geen internet dus ik zal – vooralsnog – niet al te vaak jullie bij kunnen praten . Ik krijg het vooralsnog ook nog niet voor elkaar om de camera op de laptop aan te sluiten . Kortom , jullie zullen het hiermee moeten doen

12/10

De KNO heeft een nieuwe OK in het Institut gekregen , ziet er aardig uit maar niemand weet nog hoe alles werkt en of het überhaupt werkt . Daardoor duurt het tot 9.00 uur alvorens de eerste patiënt op tafel ligt. Een anesthesie medewerker die al jaren hier werkt geeft de narcose , en zeer adequaat. Mijn Haitiaanse collega opereert een klein kindje aan het tongriempje en doet vervolgens een tonsillectomie. En dan zijn we ander half uur verder. Inmiddels is het coagulatie apparaat er toch mee gestopt en krijgen ze het niet aan de praat, zodat de patiënte met het gezwel in de oogkas niet doorgaat. Geen idee wanneer wel , hangt van het coagulatie apparaat die uit elkaar is gehaald , ontdaan is van corrosie ingespoten is met een goedje en nu licht te drogen in het zonnetje.

Dus maar even mijn collega helpen met de poli. De polizuster is een slavendrijver , die weer veel patiënten door mijn handen weet te krijgen . Soms weet ik niet wat ik met de casus aanmoet, de aal is daarbij een barriere en de beperkte mogelijkheden van therapie.  De Nederlandse protocollen zitten in het hoofd , maar dit is Haiti.  Voorbeeld :  op de poli zag ik een kind met zwelling in de hals . Dat betekent doorgaans bij ons, opname , intraveneuze antibiotica , echo hals , CRP meten en van dag tot dag vervolgen , maar zo gaat het hier niet . CRP prikken ja dat kan maar dat moet wel naar Port au Prince , echo  kan maar dan wel in Port-au  Prince, kind opnemen kan niet . En waarom niet ? Belangrijkste reden : de mensen hebben geen geld en alles kost geld . Dus het kind krijgt antibiotica en wordt na 7 dagen teruggezien en dan zien we wel weer .

Ik bedenkt en beschrijf dit in de “bibliotheek” een kamer met veel boeken en een grote ventilator , want het is warm. Hier is het goed toeven , zeker na de lunch. Want er wordt op het Institut 3 maal gegeten, ontbijt , warme lunch en avondeten ; het is karig, maar goed bereid en dat geeft een krom gevoel . De gemiddelde Haitiaan heeft maar 1 maaltijd per dag en mogelijk door Matthew nu ook al niet meer.  Wordt vervolgd.