LAATSTE DAG

Onze laatste werkdag op het Institut. Zoals elke donderdag om 8.00 uur grote visite, met Pasteur voorop. Grappig is dat de KNO-artsen net zo veel van oogheelkunde weten als de oogartsen van KNO. Ik vraag aan Alina, een van de Cubaanse oogartsen hoeveel tijd er aan KNO wordt besteed tijdens de geneeskundige opleiding in Cuba. Dat verschilt niet veel met het gemiddeld oogheelkundig en KNO heelkundig onderwijs in Nederland. Blijkbaar worden de kleine vakken overal ter wereld onder gesneeuwd door de grote vakken .Het zou misschien een leuk idee zijn om hier het niet alleen bij ‘onderwijs’ aan het bed te houden, maar ergens op de dag, 1x per week een casus verder uitgebreid te presenteren. Universite Institut Brenda Strafford ? Misschien toch wel iets te academisch gedacht.

Met drie KNO artsen de laatste poli gedraaid en dan voor de laatst maal naar de OK. Ik word me weer bewust hoe belangrijk essentieel goede apparatuur op de poli is voor de planning van de OK. Een patiënte stond op voor een myringoplastiek ( het sluiten van een gaatje in het trommelvlies ) maar na goed schoonmaken van het oor op de OK en inspectie blijkt ze een cholesteatoom te hebben. En de operatieve behandeling is niet weggelegd voor mij, zeker niet onder deze omstandigheden. Ik peuter en zuig de boel zo goed mogelijk schoon, meer kan ik niet doen. De laatste patiënt betreft een dame van dik in de vijftig voor een tonsillectomie. Ze heeft inderdaad zeer forse amandelen, maar de indicatie tot het verwijderen van deze dingen is mij niet geheel duidelijk; in ons land is de belangrijkste reden om deze heldhaftige ingreep op oudere leeftijd uit te voeren het Obstructief Slaap Apneu Syndroom,maar toen ik dit tijdens de grote visite vertelde stonden mijn collega’s mij aan te kijken of ze het in Keulen hoorde donderen. De gezichtsuitdrukking van de oogartsen laat zich raden. Slaap Apneu Syndroom, geen issue in Haiti.

En nu: morgen naar Port au Prince, overnachten en dan zaterdag vroeg naar het vliegveld: terug naar huis.

Kom ik hier ooit nog terug? Ik heb hier lang over nagedacht en zal er nog menige hersenactiviteit aan besteden de komende tijd. Ik kwam hier in de eerste plaats om te inventariseren wat hier wel en niet is, wat hier wel en niet kan, wie ik wel en niet kan mailen, Sms’en en Whats app-en over ideeën voor de toekomst. En dat weet ik nu. Het hele avontuur was ook goed voor de nederigheid. Daar kom je dan met al je kennis, handigheidjes, techniekjes en lef. En dan kom je tot de conclusie dat je hebt er nagenoeg niets aan en dat levert soms zeer frustrerende momenten op en tijden van nutteloosheid. Na drie weken heb ik geleerd dat je hier heel veel kan doen, je collega’s veel kan leren, maar de vraag is of wij ‘westerlingen’ dat moeten doen. De tijd van het kolonialistisch gedachtegoed is gelukkig ver achter ons en laten we ons vooral sturen door wat men hier wil en kan. Maar bovenal denk ik na drie weken een HEEEEEL klein beetje de Haitiaan, zijn cultuur, zijn manier van denken en vooral zijn tempo van handelen te begrijpen. En zijn wij hier nuttig geweest voor de Haitianen? Ik hoop het, maar met dat hele kleine beetje bovengenoemde weet je het nooit zeker.