stappenplannetjes

Vandaag, maandag, is mijn eerste OK. De afgelopen week hen ik alleen maar poli gedaan en daar een kindje gezien met een zwelling voor het oor. Al eerder is zij op de poli geweest, met hetzelfde probleem, maar een en ander is nog niet verholpen. Ze heeft over het weekend antibiotica gehad en vanochtend moet onder narcose maar een sneetje in de zwelling gegeven worden. Er volgt een warm welkom op de OK. Het voelt toch wel een beetje vertrouwd, ik zie weer vele bekende gezichten. In mijn hoofd heb ik een stappenplannetje voor de ingreep en wat voor instrumenten ik hiervoor zou willen gebruiken. Terwijl de anesthesieassistent met engelengeduld bij het arme krijsende kindje een naaldje probeert te prikken, kijk ik op de overzet tafel van de OK-assistent; alsof ze mijn gedachten heeft kunnen lezen: het hele stappenplan ligt op tafel! De ingreep kan beginnen.

De afgelopen week zijn er best wel veel OK indicaties gesteld en met patiënten afspraken gemaakt voor OK data. Weer zo’n stappenplannetje in mijn hoofd; "die hier en die dan daar, en dan dat er daar nog wel  bij als we dat dan daar naar toe verschuiven" . Maar de vraag is of dat allemaal wel kan, en of daar wel materiaal voor is en instrumenten netten. Na de ingreep met het kindje is het dan ook tijd om het OK personeel, en met name de OK assistente, deelgenoot te maken van mijn planning ‘probleem ‘; althans ik zie het niet als een probleem, maar misschien is het dat wel, maar daar gaan we – en gelet op het feit dat zij de voorbereiding van de ingreep zo punctueel had gedaan – zeker uitkomen. En na een tijdje babbelen over schuiven met netten, die patiënt eerst, die patiënt later zijn we er helemaal uit. Wat een feest deze samenwerking.

Even kijken bij het kindje op de afdeling. Het probleem is voorlopig wel opgelost maar onbevredigend is het wel dat ze tot drie keer toe een dergelijke infectie heeft gehad. Een collega KNO-arts in Paramaribo maak ik telefonisch deelgenoot van mijn probleem, en hij is het met me eens dat dit verder op een rustig niet infectieus tijdstip verder uitgezocht moet worden, bv met een scan onderzoek. Ik spreek met hem af dat ik een brief voor hem zal meegeven aan de vader die dan een afspraak zal maken bij hem. Ik maak de brief vast met een cc aan de huisarts en doe hem in de status zodat ik die over een paar dagen als het kindje ter controle terugkomt op mijn poli aan de vader kan meegeven. Scheelt weer een ontslagbrief. Maar dit aan mijn geest ontsponnen stappenplan wordt niet integraal overgenomen: op weg naar huis word ik gebeld door de kinderafdeling dat ik toch nog een ontslagbrief moet schrijven omdat anders de toegang tot de poli over 3 dagen wel eens een groot probleem zou kunnen worden. Terug op de fiets; kattenbelletje voor de huisarts geschreven met de opmerking erbij; nader bericht volgt … de tekst: over drie dagen laat ik maar weg.   

’s Middags even naar het kinderhuis om de drie Belgische student-logopedistes die ik afgelopen zondag heb leren kennen op te zoeken. Zij werken in de ochtenduren in een centrum met kinderen met een verstandelijke handicap en na vier uur zijn zij in het kindertehuis te vinden om de kinderen daar te helpen met hun huiswerk. Ze gaan ook kijken of ze iets kunnen betekenen voor de patiënt met de hoge stem. Het kinderhuis is indrukwekkend; geleid door een zeer bevlogen dame die geboren is in Nickerie, PABO heeft gedaan in Nederland en daar 45 jaar gewoond heeft, en bij terugkomst dit kinderhuis weer op de rit heeft gezet. Ze vertelt honderd uit. En ze heeft de wind er, op een hele positieve manier, goed onder bij de kinderen. Allemaal blije gezichten, maar de verhalen zijn schrijnend.

’s-Avonds nogmaals feest. Een van de specialisten is jarig en heeft iedereen uitgenodigd voor het eten, overgoten met Parbo. Erg lekkere Pom en een hoop gezelligheid. Met een voldaan gevoel ga ik onder de klamboe